Gevarenwinkel #25 Festival - dag 1 Varenwinkel (Herselt) (25-08-2023) reporter & photo credits: Freddie info bands: David Ronaldo & The Dice (B) - Fred Klee & Southern Rumble (B) - Eddie 9V (US) info bands: Jeffrey Halford & The Healers (US) - Delta Saints (US) info organisatie: Gevarenwinkel © Rootsville 2023

Het is de feestmaand bij uitstek voor onze Vlaamse bluesfestivals. Na de 35 kaarsjes te hebben mogen uitblazen in Swing, trok ik dit weekend richting Herselt om daar de 25 kaarsen van het (GE)Varenwinkelfestival te helpen uitblazen, dus hip, hip hip, Hoerah!!!!

Al 25 jaar staat dit festival in het teken van de betere blues en rootsmuziek, met een gevarieerd aanbod aan bands. Bekende en minder bekende artiesten hebben daar al voor de nodige ambiance gezorgd. Zoals elk jaar gaat ook een deel van de winst naar het goede doel en dit jaar is dat VZW Hachiko, die zich bezig houdt met de opleiding van assistentiehonden.  Dat is al zeker een goede reden om naar Herselt af te zakken.

De weergoden waren alvast niet echt gunstig, maar uiteindelijk bleek het toch al bij al nog heel goed mee te vallen. Vijf bands weren er voorzien op deze eerste festivaldag en dit verdeeld over twee podia: de grote tent en de rootstent, gelukkig met wat spatie tussen de optredens door.

David Ronaldo & The Dice mochten in de “grote” tent de spits afbijten en dat vond ik al een superleuk idee. Deze band bestaat uit David Ronaldo (zang en gitaar), Marco Epis (drums), Tim van Passel (bas), Charly Verbinnen (gitaar) en Dirk Lekenne (Slide gitaar), Lesley Verbeeck (backing vocals) en special guest Pieter Akkermans aan de keys.

De band heeft ondertussen al drie albums achter hun naam staan en hun nieuw album “Tunes For A Dime” is een knaller van formaat. De band is tegenwoordige een graag geziene gast op tal van evenementen. Met deze jongens en hun mix van bluesy rock en americana kon het moeilijk misgaan en was het ook de ideale band om het startschot te geven van dit muzikaal weekend. En dat klopte ook, want al veel volk bij dit eerste optreden.

De aanwezigen hadden overschot van gelijk want David Ronaldo leverde een stevige een zeer aangename gig af. Er werd gestart met ‘Wasted My Life’, gevolgd door ‘Laidback & Easy’, ‘Price On My Head ‘ en de titeltrack van de laatste cd ‘Tunes For A Dime’. De mannen weten hoe ze muziek moeten maken en zijn stuk voor stuk topmuzikanten. Geen echte blues maar stevige roots en ik kon dit allemaal wel smaken. We werden getrakteerd op een knappe versie van ‘The Weight’ van The Band, kregen er nog een stevige boogie bovenop met ‘Substance Boogie’ om naar het einde toe te gaan met het knappe ‘Burned Up My Love’. Top !

Na deze ferme opener mochten we verhuizen naar de Rootstent , waar we het bezoek kregen van Fred Klee & Southern Rumble. Ik had deze band een tijd geleden al mogen bekijken op Hookrock en ik moet zeggen dat deze mij aangenaam hadden verrast.

"Fred Klee" op zich gaat al lang mee in de muziekscène en dit met de nodige ups and downs. Zijn theatervertoningen van "Radio Cachot" en "Radio Cachot-Justine" waren een schot in de roos en misschien ook het moment om de positieve weg verder in te slaan met als resultaat deze "Fred Klee & Southern Rumble". Bij deze "Southern Rumble" vinden we aan Fred's zijde Jan Ieven (bas), Patrick Cuyvers (keys), Arnout Hellofs (drums) en als gitarist Luc Janssens. Helemaal in de stijl van zijn grote voorbeelden: met Southern rock zoals The Allman Brothers, de samenzang van CSN & Y, het verhalende van The Band, de beklijvende songs en typische slide guitar van Lowell George en zijn Little Feat, het feestgedruis van New Orleans, bewijzen Fred en zijn maats dat zijn concerten je meenemen naar het diepe zuiden van Amerika.

‘Midnight Is Waiting’ is een stevige opener en ‘Up On Cripple Creek’ van The Band is van een al even stevig kaliber. Arnout waant zich voor even de clone van Levon Helm. Fred heeft zeker een mooie stem die goed past bij de songs. Een fijne combinatie van soul en New Orleans sound zoals bij ‘Down At Rampart’. Je ziet zo een stoet van de fameuze ‘Indians’ passeren en waant men zich zo midden in een aflevering van “Tremé”.

Vervolgd wordt met ‘A Good Day For The Blues’ en uit 1969 daterende ‘Almost Cut My Hair van CSN&Y. Klasse muzikanten omringen Fred. De muziek knalt en de band geeft van katoen. De ritmesectie staat pal, Mr PC staat zoals steeds met een brede glimlach zich uit te sloven achter zijn Hammond en Luke Alexander perst alles uit de snaren van zijn gitaar. Nou moe, dit is toppie. Naar het einde toe krijgen we nog ‘Love Comes In A Minute’ en een stevige ‘Take Me To The River’. Zeker die laatste song is een echte knaller.

“Heen en weer” zong Dr Andes P, en dat deden we voor het aantreden van Eddie 9V in de grote tent. Een fenomeen van de laatste jaren. Dankzij Ruf Records brak de man door in Europa. In 2021 kwam zijn tweede album “Little Black Files” op de markt en metten was de carrière van deze soulvolle zanger gelanceerd. Dit jaar kwam dan weer “Capricorn” uit en hiermee leverde Eddie alweer een goede schijf af, maar in mijn ogen niet zo goed als de voorgaande. De man brengt soul als geen ander, ik ben fan van zijn werk en ik hoopte dat hij mij live ook zo zou kunnen overtuigen. Ik was du heel erg benieuwd. In zijn band vinden wij Lane Kelly (bas), Chad Mason (keys) en David Green (drums).

Dit optreden was er eentje exclusief voor België en we zouden het geweten hebben. Echter bleef ik aan het eind ietwat op mijn honger zitten, de soul die zoveel in zijn platen voorkomt, vond ik hier niet echt terug, beetje jammer. We hadden wel duidelijk te maken met goede muzikanten, zeker drummer David Green roffelde als een bezetene. Eddie vloog er van in het begin stevig in met ‘The Come Up’ en ‘I’m A Ram’. Gitaarspelen is duidelijk zijn vak, want de man weet waar hij mee bezig is, een echte gitaarslinger dus. ‘You’re Too Hot’, ‘Don’t Come Around The House’ of ‘It’s Going Down’, het klopte allemaal en het publiek genoot er duidelijk van. Ik ook, maar graag de volgende keer iets meer “soul” Eddie !

In de rootstent gingen dan Jeffrey Halford & The Healers aan hun set beginnen. Hoewel de man al blijkbaar zo’n 30 jaar rondtoert, was deze band mij totaal onbekend en opzoekingswerk drong zich dan ook op. In hun muziek verschillende invloeden van grote artiesten als Taj Mahal, Los Lobos, George Thorogood en anderen. Halford’s album “Soul Crusdade” uit 2022 kreeg wereldwijd uitstekende recensies en is een mix van soul, blues en Americana. Dat klinkt al niet slecht natuurlijk. Samen met Jeffrey hebben we ook nog Mike Anderson (bas) en Adam Rossi (drums, keys).

En de man serveerde ons redelijk wat soul, maar ook blues, rock en americana. Van alle markten thuis deze Jeffrey Halford. Stevig startend met ‘Dead Mans Hand’ en ‘Kitchen Door’. Goede bassist en de combinatie van de keys met de percussie was ook wel speciaal te noemen. Halford heeft een ietwat nasaal stemmetje dat mij soms deed denken aan Bruno Deneckere. Ik vond zijn set goed in elkaar zittend en gevarieerd zo kregen we nog bijvoorbeeld ‘Walk To The River’ en ‘Mississippi Flyer’ Goede songs en zeer aangename ontdekking deze Jeffrey Halford.

Terug naar het hoofdpodium voor de laatste band van de dag. Deze mannen waren geen onbekenden want ze waren hier al eens gepasseerd, namelijk The Delta Saints. Ik weet dat ze mij toen niet echt hadden kunnen bekoren, dus ik hoopte dat het -voor mij dan toch-  beter zou meevallen. Fans hadden ze genoeg, want lang voor het optreden moest beginnen, stonden ze al rijen dik voor het podium.

Voor de echte fans werden echter de stoutste dromen werkelijkheid. De groep die Europese bekendheid verwierf hier op dit festival en in 2011 de weide in brand kwamen stak is terug aanwezig. Alhoewel dat het een tijdje geleden is dat ze nog eens nieuw materiaal hebben uitgebracht zal het oude des te meer vertrouwd in de oren klinken bij de die hards. ‘The Delta Saints’ werden opgericht in 2007 in de muzikale stad Nashville en hebben zichzelf de afgelopen jaren nog meer ontwikkeld.

De band bestaat uit Ben Ringel (zang en gitaar), Dylan Fitch (gitaar), David Supica (bas), Vincent ‘Footz’ Williams (drums) en Nate Kremer (keyboards). Ze brengen rauwe, opzwepende en op blues gestoelde rockmuziek met psychedelische elementen. Ze ontwikkelden een eigen sound met onder andere invloeden van Southern Rock, swampblues en funk. Hun laatste optreden in de lage landen dateert van 2018.

Het is eerder rock dan blues, en het gaat er stevig aan toe met ‘Sometimes I Worry’, ‘Bones’, Dust’, ‘Cigarette’ of ‘California’. De fanbase geniet met volle treugen. Ikzelf kan er jammer genoeg niet echt mijn gading niet in vinden. Feit is dat ze de boel alweer op stelten hebben gezet daar in Varenwinkel en dat is het belangrijkste.

Alvast een zeer aangename eerste dag. Tijd om de bedstee op te zoeken om een beetje uitgeslapen te zijn voor het vervolg van deze 25ste editie. CU Tommorow guys !

Marcel

The Green Room

never forgotten...

chickens here, chickens there, chickens everywhere...

die van het bonnekeskot...

niks aan zonder ons Mereltje